اثر کاربرد ریشه‌ای و محلول‌پاشی برگی سیلیسیم بر رشد توت‌فرنگی و جذب عنصر‌های غذایی در تنش شوری در کشت بدون خاک

این پژوهش با هدف بررسی اثر کاربرد ریشه‌ای و محلول‌پاشی برگی سیلیسیم روی رشد توت‌فرنگی‌ و مقدار برخی عنصرهای غذایی در شرایط تنش شوری انجام شد. آزمایش در کشت بدون خاک به‌صورت فاکتوریل با دو عامل سیلیسیم و شوری در قالب طرح پایه کامل تصادفی در 3 تکرار بر روی نشاهای ریشه‌دار نشده توت‌فرنگی رقم پاجرو اجرا شد. پس از کشت و استقرار گیاهان، در مرحله چهار تا پنج برگی تنش شوری با استفاده از نمک کلرید سدیم (NaCl) با غلظت صفر و 40 میلی مولار در محلول غذایی اعمال شد. هم‌زمان با تنش شوری، تیمار سیلیسیک‌اسید در غلظت‌های صفر، 1 و 2 میلی‌مولار به‌صورت کاربرد ریشه‌ای یک روز در میان همراه با محلول غذایی و غلظت صفر، 4 و 8 میلی‌مولار به‌صورت محلول‌پاشی برگی هر دو هفته یک بار استفاده شد. ویژگی‌های ریخت‌شناسی و رویشی شامل وزن تر و خشک شاخساره و ریشه، سطح برگ، شاخص سبزینگی، سطح ویژه برگ، عملکرد کل و عنصرهای معدنی شامل سدیم، پتاسیم، کلر، سیلیسیم و نیتروژن گیاهان اندازه‌گیری شدند. نتیجه‌ها نشان داد که با افزایش غلظت نمک از صفر به 40 میلی‌مولار در کلیه سطح‌های کاربرد سیلیسیم، همه ویژگی‌ها به‌جز مقدار سدیم شاخساره و ریشه کاهش یافت. در بیشتر موارد استفاده از سیلیسیم باعث کاهش اثر منفی شوری شد، به‌طوری‌که ویژگی‌های رویشی گیاهان تیمار شده با سیلیسیم در شرایط شوری کاهش کمتری نسبت به گیاهان شاهد داشتند. همچنین، کاربرد ریشه‌ای سیلیسیم تأثیر بیشتری در کاهش اثرهای منفی شوری بر گیاه داشت.